İnsanın dudağına en yakın kulak kendi kulağıdır [1]. Ne söylediğimizi önce kendimiz dinliyor muyuz? Günlük hayatta farkında olmadan ağzımızdan çıkıveren, kulağa pek masum gelen bazı sözlerin, bizi ahir hayatta küme düşürebileceğini biliyor muyuz? Örnekleri çoktur ama ben duyduklarımı, duymaz olduklarımı(!) listeledim:
| Kötü Söz | Nesi kötü? | İyi Söz |
|---|---|---|
| Benden uzak, Allah'a yakın olsun | Kendisinin Allah'a uzak olduğunu imâ etmek. Bkz: Bakara/186 | Aman benden uzak olsun |
| Bu artık Allah’ın emri / Bunu yapmak farz oldu | Kendi istediği bir şeyi Allah'ın isteği gibi söylemek. Bkz: Hud/18 | Bunu yapmam lazım |
| Allah’ım beni neyle sınıyorsun? | Mekânın sahibine atarlanmak. Bkz: Bakara/286, Nisa/14 | Allah sabredenle beraberdir (Bakara/153) |
| İşimiz Allah'a kaldı | Bütün işler Allah'a varır. Bkz: Al-î İmran/109, Lokman/22 | Allah yardımcımız olsun |
| Allah’ın unuttuğu yer | Bildiğini unutan tanrı olur mu? Bkz:Taha/52 | Kuş uçmaz, kervan geçmez |
| Allah yazdıysa bozsun | Allah dilediğini yazar, bize laf düşmez. Bkz: Rad/39 | Allah korusun |
| Hareket yapma, hareketin Allah'ını görürsün. | Tevhid'e aykırı ve çok tehlikeli bir söz. Bir tane Allah var. | O elini indir! 😀 |
Kaynakça
[1] Dinç, M. 2018. Bırakma Kendini, Aşina Yayınları.